Estacion Catorce

Geen enkele trein stopt nog op Estación Catorce, in San Luis Potosí, Mexico, hoewel er elke dag goederentreinen voorbij denderen over de spoorlijn die het dorpje in tweeën deelt. Daarnaast is er weinig activiteit in het dorp. De bevolking leeft er overwegend in armoede, heeft nauwelijks werk en kan met moeite de eindjes aan elkaar knopen. De kleine Luis, 7 jaar, woont er met zijn ouders, broertjes, zusje en zijn grootmoeder. Regelmatig moet Luis uit zijn schooltje vluchten en thuis gaan schuilen als er een colonne zwarte auto’s van een of ander drugskartel in het dorp stopt om dood en verderf te zaaien. Maar op een dag, als de criminelen weer zijn verdwenen, ziet vader Manuel zijn kans schoon en neemt hij Luis mee om een graantje mee te pikken tijdens het plunderen van een huis van een welgesteld vermoord echtpaar. De kleine Luis moet helpen een groot rood bankstel mee naar huis te slepen, zodat zijn vader dat voor een mooi bedrag kan verkopen. ’s Morgens vroeg vertrekt hij samen met Luis op een lange tocht naar een verafgelegen stad.
Estación Catorce dompelt ons geleidelijk onder in de wereld van Luis en gebruikt zijn onwetendheid en nieuwsgierigheid om niet alleen vragen te stellen over de opvoeding van kinderen, maar vooral over hoe we verwachten dat kinderen zich perfect gedragen als de volwassenen om hen heen het tegenovergestelde doen.
Door de hechte relatie tussen een vader die volhardt in het aanbieden van wat hij denkt dat het beste is voor zijn zoon, doet Estación Catorce in veel opzichten denken aan de onsterfelijke fietsendief uit Ladri di biciclette van Vittorio de Sica uit 1948.