Eyimofe

Mofe en Rosa wonen beiden in de Nigeriaanse hoofdstad Lagos en dromen van een leven in Europa. Het kost Mofe de nodige moeite om rond te komen. Overdag repareert hij als elektricien verouderde stoppenkasten in een papierfabriek. ’s Nachts werkt hij als beveiliger. Mofe heeft het plan opgevat naar Spanje te emigreren. Maar voordat hij zijn droom kan verwezenlijken slaat het noodlot toe. Na een lange nachtdienst treft hij zijn zus Precious in bewusteloze toestand aan. Haar kinderen hebben al het leven gelaten. Koolmonoxidevergiftiging blijkt de boosdoener. Veroorzaakt door de krakkemikkige generator die het huisje dat Mofe met zijn zus deelt van stroom voorziet. Ook in het tweede deel van de film, dat in het teken staat van de beslommeringen van kapster en serveerster Rosa, wisselen tragische en blijmoedige momenten elkaar af. Rosa wil zich in de toekomst in Italië vestigen, maar eerst moet ze financieel onafhankelijk worden en zich losweken van haar suikeroom Mr. Vincent. Een relatie met de rijke Amerikaan Peter lijkt de uitweg. Maar Peter haakt al snel af op het moment dat een Nigeriaanse vriend hem vraagt of Rosa al iets bij hem heeft afgetroggeld. Gegeneerd biecht Peter op dat hij een telefoon voor haar heeft gekocht. Met Eyimofe schilderen de in Nigeria geboren tweelingbroers Ari en Chuko Esiri een kleurrijk portret van de miljoenenstad Lagos. Eyimofe is niet digitaal gefilmd maar op ouderwets 16mm celluloid en oogt hierdoor heerlijk vintage. De camera voert het verhaal langs arm en rijk, langs huisjes opgebouwd uit golfplaten, statige villa’s met zwembaden en alles ertussenin. Gaandeweg wordt duidelijk waarom er inwoners van Lagos zijn die hun chaotische woonplaats willen verlaten en waarom sommigen er juist voor kiezen te blijven. De film is ook een filmische lofzang op het leven in Lagos. Een inkijkje in een bruisende stad – de Esiri’s filmden op 48 locaties – die voortdurend in beweging is, al staat het verkeer er steevast vast. Eyimofe biedt geen hapklare oplossingen, maar laat zich meer omschrijven als een filmische beschouwing van hedendaags Lagos. Hoop en wanhoop liggen voortdurend met elkaar in de clinch. Hieruit ontstaan compromissen: net als in het echte leven moet je soms een mouw passen aan onverwachte hindernissen. De boodschap: het leven is niet per definitie waardeloos als je niet krijgt waar je zo hartgrondig naar verlangt.

EYIMOFE werd vorig jaar op het World Cinema Amsterdam bekroond met de Jury Award.

In haar rapport schrijft de jury: “Een zachtaardige film, over oprecht goede en ambitieuze mensen die vaak tot stilstand worden gebracht. Het is een film over tot halt gebrachte dromen en toekomstplannen. De vele plotselinge wendingen in het verhaal zorgen voor een unieke vorm van suspense: als kijker weet je waar de personages naar toe willen gaan, maar het lukt niet om te anticiperen op de grote en kleine obstakels die op de loer liggen. Het is een subtiel en gelaagd verhaal, die de karakters van vele rangen en standen laat leven met hun eigen tegenstrijdigheden. Een rijk en visueel spectaculair verhaal over migratie..”

EYIMOFE was ook eerder te zien op het 013 CINECITTA INTERNATIONAL FILM FESTIVAL