I’m So Sorry

In een verstild bos staat een waarschuwingsbord: stralingsgevaar! “Is dit het verleden of de toekomst?” peinst een gemaskerd figuur, die als een soort geest opduikt in nucleaire rampgebieden. In een tijd waarin kernenergie mogelijk weer als alternatief voor fossiele energie gezien wordt, voert Liang Zhao ons op indringende wijze langs plaatsen die als waarschuwing kunnen gelden. We zien desolate landschappen en overwoekerde ruïnes rondom Fukushima en Tsjernobyl, verlaten huizen met achtergebleven foto’s van bewoners, de ontmanteling van een kerncentrale in Duitsland, strijdbare demonstranten en de spookachtige ondergrondse tunnels in Finland waar hoogradioactief afval de komende duizend eeuwen opgeborgen moet worden. Maar we zien ook intieme momenten van een Japans echtpaar in hun noodwoning en twee eenzame ouderen die ondanks de straling terugkeren naar hun verlaten dorp in de verboden zone rond Tsjernobyl. In diezelfde regio zorgt een moeder teder voor haar gehandicapte dochter. Door gebrek aan middelen, zo leren we, is haar besmette dorp nooit geëvacueerd. Zoals zoveel anderen trouwde ze en baarde ze een misvormd kind. Het zijn ontroerende ontmoetingen die een menselijk tegenwicht bieden aan de verstilde dreiging. I Am So Sorry is een prachtig en verschrikkelijk documentair gedicht dat, zonder bevelen, zonder onnodige woorden, ons laat nadenken over de catastrofale gevolgen van ons streven naar vooruitgang. Het is een verontschuldiging aan de wereld, de natuur en de toekomstige generaties.